2 ju ni
Deze middag vertrokken we naar Hawaii. De vlucht zou bijna 9 uur duren. Gretel en Sebastian hadden samen een plaatsje bij het raam, Gerrit en ik zaten naast hen in het middengedeelte. Onze kindjes waren blij, want bij het instappen hadden ze een activiteitenboekje gekregen waar ze heel wat konden mee doen, dus waren ze de hele tijd bezig. Wij keken naar de (oude) films die vertoond werden en naar een reportage over …. Brugge! Daar… boven de Pacific kregen we de kaart van België nog eens te zien en werden onze medereizigers aangespoord om ooit in hun leven deze stad een bezoekje te brengen.
1 juni
We zijn de daggrens voorbij, terug in de tijd. En ik denk nog eens aan mijn zus Marijke die nu nog eens jarig is. Gek hoor… Op 1 juni reden we nog met onze camper rond in Nieuw-Zeeland en op 1 juni zitten we ook in een mooie hotelkamer in Hawaii.
Ja, nu zijn we terechtgekomen in een vakantieparadijs en dat merk je aan de vele hotels, aan de limousines die er rondrijden, de bloemenkransen rond de hals enzovoort. We worden begroet met “Aloha” en genieten van de luxe die een hotelkamer biedt.
2 juni
Vandaag gingen we op verkenning in het zonnige Waikiki. Voor Gretel kochten we een echt hawaiaans rokje met de bijhorende bloemenkrans en we wandelden langs het strand. Na een picknick probeerden we het zwembad uit bij het hotel, waar ik dan ook wat infobrochures doornam.
3 juni
Ik wou een sms-je en een mailtje sturen naar mijn jarige mama, maar dat lukte voorlopig niet. (Het internet viel steeds maar uit en onze telefoon werkte niet meer.) Na de middag besloten we dan toch maar naar het strand te trekken, waar we zalig konden genieten van de zon. Gretel en Sebastian hadden dolle pret in het water met een luchtmatras en wij babbelden met een Amerikaan uit San Diego, die ons wel wat wil helpen met onze reis langs de westkust van Noord-Amerika. ’s Avonds kregen we in een winkel uitleg over de ukulele (een klein gitaartje met 4 snaren) en volgden we een eerste lesje.
4 juni
We dachten dat we met een busrit van meer dan 2 uur wat meer zouden zien van het eiland, maar eigelijk zagen we steeds hetzelfde: heel veel gebouwen, shoppingscentra, fast-foodzaken, dikke mensen en in de verte… de bergen van het eiland.
Aangekomen aan de noordkant van het eiland, ontdekten we wel een heel mooi strand met grote golven en bezochten we ook het Waimea Falls Park, waar we prachtige inheemse bloemen, planten en bomen zagen. Er was ook een informatief speelgoedstandje waar we ballen konden bekijken, gemaakt van gedroogde bladeren en tollen gemaakt van noten. En we maakten er ook kennis met de pala’ie, een hawaiaans stukje speelgoed met een balletje aan een stokje en probeerden het eens uit. Het zag er gemakkelijk uit, maar het lukte ons toch niet om het balletje goed te laten slingeren.
Terug in Waikiki volgden we een tweede ukulele-les en slaagden we er in een goede internetverbinding te vinden. We kregen ook nog een hula-show te zien en een groot en mooi vuurwerk op het strand. Maar ik miste er wel wat muziek bij….(Of ben ik een beetje verwend van wat we aan onze kust te zien krijgen?)
5 juni
Een korte busrit bracht ons in Downtown Honolulu, waar we afstapten bij het standbeeld van pater Damiaan, hier natuurlijk enorm gekend. Verder zagen we er ook het enige koninklijke paleis dat je in de U.S.A. kan vinden en natuurlijk ook de standbeelden van de laatste koning, Kamehameha, en zijn vrouw. En zoals verwacht passeerden we ook weer een winkelcentrum waar we al een kijkje namen in de Disney-store en ons lieten verleiden om enkele nieuwe kleren te kopen.
6 juni
Hanauma Bay is echt een aanrader voor iedereen die naar Hawaii komt. Het is een ingevallen vulkaankrater op de rand van het eiland, waar de oceaan vrij spel heeft. Zo is er een prachtige baai ontstaan waar nu heel veel koraal te vinden is en mooie vissen in allerlei vormen en kleuren. Het was heel druk toen we er arriveerden en we dachten dat het wel moeilijk zou zijn om vissen te zien bij het snorkelen, maar toen we, na de verplichte inleidende informatieve film, het water inliepen, ging er een nieuwe wereld voor ons open. Ook al was het daar heel druk, de vissen trokken er zich niets van aan en we zagen er honderden. Soms zwommen we echt tussen de vissen door, want het waren niet alleen kleine visjes die je hier zag. Af en toe waren er ook hele grote te zien, met mooie kleuren en gekke snuiten. Ik vond het zalig om samen met Gretel of Sebastian deze onderwaterwereld te verkennen. Gerrit kon er vandaag iets minder van genieten, want hij voelde zich vandaag niet zo goed. Dus bleef hij vooral bij onze spullen op het strand.
7 juni
Gerrit voelde zich weer helemaal beter en besloot vandaag eens een surfles te nemen. De kindjes en ik keken toe van op het strand en zagen papa vooral in het water liggen. Maar af en toe lukte het hem toch om even recht te staan op de plank en dan glunderde hij. Hij vond het super leuk, maar wel vermoeiend. Gretel en Sebastian zouden het dolgraag ook eens willen proberen en we maakten een afspraak voor morgen. Daarna gingen we naar de Hula-les (de traditionele hawaiaanse dans), genoten van het strand en volgden nog een ukulele-les.
8 juni
Gretel en Sebastian waren heel enthousiast voor de surfles die ze vandaag kregen en ik geloofde bijna mijn ogen niet toen ik Sebastian even later met gemak zag rechtstaan op de plank, mee met de golf. Ook Gretel deed het prima en beiden vonden het superleuk. We besloten dan ook na de les nog even verder te oefenen en huurden dan zelf een plank. Gerrit wou graag ook nog even proberen en ik besloot ook een poging te ondernemen, maar bij mij duurde het niet lang, want, bij een grote golf, kreeg ik de plank tegen mijn hoofd met als gevolg: barstende hoofdpijn en een grote buil op mijn voorhoofd. Maar bij Sebastian ging het supergoed en hij kreeg veel bewonderende blikken van andere volwassenen. Toen we even later langs de winkels liepen, wees hij naar een opschrift "surfrider" en zei trots: "Dat ben ik hé, mama, jouw surfridder!"
’s Avonds gingen we kijken naar optredens i.v.m. het Pan Pacific Festival dat dit weekend gehouden werd. En we zagen hier heel veel Japanners, want zij staan centraal tijdens de feestelijkheden hier.
9 juni
We gingen naar de Diamond Head Crater en maakten er een wandeling naar de rand van de vulkaan. Het was er heel druk, maar we kregen wel een mooi uitzicht op Waikiki Beach en omgeving. Daarna keerden we terug en waren net op tijd voor de bloemenparade die hier gehouden werd ter ere van King Kamehameha.
In de late namiddag besloten we nog eens een surfplank te huren en waren onze kindjes heel blij dat ze het surfen verder konden oefenen.
Deze middag vertrokken we naar Hawaii. De vlucht zou bijna 9 uur duren. Gretel en Sebastian hadden samen een plaatsje bij het raam, Gerrit en ik zaten naast hen in het middengedeelte. Onze kindjes waren blij, want bij het instappen hadden ze een activiteitenboekje gekregen waar ze heel wat konden mee doen, dus waren ze de hele tijd bezig. Wij keken naar de (oude) films die vertoond werden en naar een reportage over …. Brugge! Daar… boven de Pacific kregen we de kaart van België nog eens te zien en werden onze medereizigers aangespoord om ooit in hun leven deze stad een bezoekje te brengen.
1 juni
We zijn de daggrens voorbij, terug in de tijd. En ik denk nog eens aan mijn zus Marijke die nu nog eens jarig is. Gek hoor… Op 1 juni reden we nog met onze camper rond in Nieuw-Zeeland en op 1 juni zitten we ook in een mooie hotelkamer in Hawaii.
Ja, nu zijn we terechtgekomen in een vakantieparadijs en dat merk je aan de vele hotels, aan de limousines die er rondrijden, de bloemenkransen rond de hals enzovoort. We worden begroet met “Aloha” en genieten van de luxe die een hotelkamer biedt.
2 juni
Vandaag gingen we op verkenning in het zonnige Waikiki. Voor Gretel kochten we een echt hawaiaans rokje met de bijhorende bloemenkrans en we wandelden langs het strand. Na een picknick probeerden we het zwembad uit bij het hotel, waar ik dan ook wat infobrochures doornam.
3 juni
Ik wou een sms-je en een mailtje sturen naar mijn jarige mama, maar dat lukte voorlopig niet. (Het internet viel steeds maar uit en onze telefoon werkte niet meer.) Na de middag besloten we dan toch maar naar het strand te trekken, waar we zalig konden genieten van de zon. Gretel en Sebastian hadden dolle pret in het water met een luchtmatras en wij babbelden met een Amerikaan uit San Diego, die ons wel wat wil helpen met onze reis langs de westkust van Noord-Amerika. ’s Avonds kregen we in een winkel uitleg over de ukulele (een klein gitaartje met 4 snaren) en volgden we een eerste lesje.
4 juni
We dachten dat we met een busrit van meer dan 2 uur wat meer zouden zien van het eiland, maar eigelijk zagen we steeds hetzelfde: heel veel gebouwen, shoppingscentra, fast-foodzaken, dikke mensen en in de verte… de bergen van het eiland.
Aangekomen aan de noordkant van het eiland, ontdekten we wel een heel mooi strand met grote golven en bezochten we ook het Waimea Falls Park, waar we prachtige inheemse bloemen, planten en bomen zagen. Er was ook een informatief speelgoedstandje waar we ballen konden bekijken, gemaakt van gedroogde bladeren en tollen gemaakt van noten. En we maakten er ook kennis met de pala’ie, een hawaiaans stukje speelgoed met een balletje aan een stokje en probeerden het eens uit. Het zag er gemakkelijk uit, maar het lukte ons toch niet om het balletje goed te laten slingeren.
Terug in Waikiki volgden we een tweede ukulele-les en slaagden we er in een goede internetverbinding te vinden. We kregen ook nog een hula-show te zien en een groot en mooi vuurwerk op het strand. Maar ik miste er wel wat muziek bij….(Of ben ik een beetje verwend van wat we aan onze kust te zien krijgen?)
5 juni
Een korte busrit bracht ons in Downtown Honolulu, waar we afstapten bij het standbeeld van pater Damiaan, hier natuurlijk enorm gekend. Verder zagen we er ook het enige koninklijke paleis dat je in de U.S.A. kan vinden en natuurlijk ook de standbeelden van de laatste koning, Kamehameha, en zijn vrouw. En zoals verwacht passeerden we ook weer een winkelcentrum waar we al een kijkje namen in de Disney-store en ons lieten verleiden om enkele nieuwe kleren te kopen.
6 juni
Hanauma Bay is echt een aanrader voor iedereen die naar Hawaii komt. Het is een ingevallen vulkaankrater op de rand van het eiland, waar de oceaan vrij spel heeft. Zo is er een prachtige baai ontstaan waar nu heel veel koraal te vinden is en mooie vissen in allerlei vormen en kleuren. Het was heel druk toen we er arriveerden en we dachten dat het wel moeilijk zou zijn om vissen te zien bij het snorkelen, maar toen we, na de verplichte inleidende informatieve film, het water inliepen, ging er een nieuwe wereld voor ons open. Ook al was het daar heel druk, de vissen trokken er zich niets van aan en we zagen er honderden. Soms zwommen we echt tussen de vissen door, want het waren niet alleen kleine visjes die je hier zag. Af en toe waren er ook hele grote te zien, met mooie kleuren en gekke snuiten. Ik vond het zalig om samen met Gretel of Sebastian deze onderwaterwereld te verkennen. Gerrit kon er vandaag iets minder van genieten, want hij voelde zich vandaag niet zo goed. Dus bleef hij vooral bij onze spullen op het strand.
7 juni
Gerrit voelde zich weer helemaal beter en besloot vandaag eens een surfles te nemen. De kindjes en ik keken toe van op het strand en zagen papa vooral in het water liggen. Maar af en toe lukte het hem toch om even recht te staan op de plank en dan glunderde hij. Hij vond het super leuk, maar wel vermoeiend. Gretel en Sebastian zouden het dolgraag ook eens willen proberen en we maakten een afspraak voor morgen. Daarna gingen we naar de Hula-les (de traditionele hawaiaanse dans), genoten van het strand en volgden nog een ukulele-les.
8 juni
Gretel en Sebastian waren heel enthousiast voor de surfles die ze vandaag kregen en ik geloofde bijna mijn ogen niet toen ik Sebastian even later met gemak zag rechtstaan op de plank, mee met de golf. Ook Gretel deed het prima en beiden vonden het superleuk. We besloten dan ook na de les nog even verder te oefenen en huurden dan zelf een plank. Gerrit wou graag ook nog even proberen en ik besloot ook een poging te ondernemen, maar bij mij duurde het niet lang, want, bij een grote golf, kreeg ik de plank tegen mijn hoofd met als gevolg: barstende hoofdpijn en een grote buil op mijn voorhoofd. Maar bij Sebastian ging het supergoed en hij kreeg veel bewonderende blikken van andere volwassenen. Toen we even later langs de winkels liepen, wees hij naar een opschrift "surfrider" en zei trots: "Dat ben ik hé, mama, jouw surfridder!"
’s Avonds gingen we kijken naar optredens i.v.m. het Pan Pacific Festival dat dit weekend gehouden werd. En we zagen hier heel veel Japanners, want zij staan centraal tijdens de feestelijkheden hier.
9 juni
We gingen naar de Diamond Head Crater en maakten er een wandeling naar de rand van de vulkaan. Het was er heel druk, maar we kregen wel een mooi uitzicht op Waikiki Beach en omgeving. Daarna keerden we terug en waren net op tijd voor de bloemenparade die hier gehouden werd ter ere van King Kamehameha.
In de late namiddag besloten we nog eens een surfplank te huren en waren onze kindjes heel blij dat ze het surfen verder konden oefenen.
10 juni
Ook op onze laatste dag in Waikiki stond het surfen centraal. Ik genoot ervan om naar Gretel, Sebastian en Gerrit te kijken. Mijn hoofd liet het immers nog niet toe om zelf het water in te gaan., maar ik voel me wel al heel wat beter. We wandelden ook nog wat rond en pakten onze bagage.
11 juni
Tijd om weer verder te reizen. En we namen, in de gepaste stijl, afscheid van Hawaii. D.w.z. dat we ons met de limo naar de luchthaven lieten brengen. En neen, het was helemaal niet duur, het was zelfs goedkoper dan het busje dat we namen bij aankomst. Maar we gaven met plezier een fooi aan de chauffeur, want het was toch wel iets speciaals.
Ook op onze laatste dag in Waikiki stond het surfen centraal. Ik genoot ervan om naar Gretel, Sebastian en Gerrit te kijken. Mijn hoofd liet het immers nog niet toe om zelf het water in te gaan., maar ik voel me wel al heel wat beter. We wandelden ook nog wat rond en pakten onze bagage.
11 juni
Tijd om weer verder te reizen. En we namen, in de gepaste stijl, afscheid van Hawaii. D.w.z. dat we ons met de limo naar de luchthaven lieten brengen. En neen, het was helemaal niet duur, het was zelfs goedkoper dan het busje dat we namen bij aankomst. Maar we gaven met plezier een fooi aan de chauffeur, want het was toch wel iets speciaals.
1 comment:
Van een smartje naar een limo? Het leven kan nogal keren he... ;-)
Post a Comment